Idea intronizacji Najświętszego Serca Jezusowego w narodach nie jest nowa. Korzeniami bowiem sięga objawień św. Małgorzaty Marii Alacoque.. Niektóre państwa, z oficjalnym udziałem swych rządów lub bez nich, dokonały już w przeszłości intronizacji.
Episkopat Polski pod przewodnictwem ówczesnego Prymasa, ks. kard. Dalbora, dokonał pierwszego poświęcenia się Polski Sercu Jesusa w dniu 27 lipca 1920 roku na Jasnej Górze przed wystawionym Najświętszym Sakramentem. Rozalia dążyła do tego, aby ten akt został teraz ponowiony, ale z pogłębionym przygotowaniem. Nalegała na to, aby aktu Intronizacji Serca Jezusa dokonano w Polsce uroczyście i publicznie przez cały Episkopat Polski i przy udziale rządu polskiego. Nie dokonano tego aktu na skutek wybuchu drugiej wojny światowej. W pismach Rozalii czytamy, że celem tej intronizacji miało być dogłębne i trwałe odrodzenie duchowe i religijne społeczeństwa polskiego, usunięcie laicyzacji, oparcie życia publicznego i jednostek na prawie Bożym i na nauce Kościoła. W intencji przyspieszenia tego aktu Rozalia złożyła Bogu wiele ofiar i modlitw, a nawet całe życie swoje poświęciła tej sprawie, twierdząc, że „ jest to ważny moment w dziejach świata”. W pierwszym dniu wojny 1 września 1939 roku, który przypadł w pierwszy piątek miesiąca, Rozalia zanotowała:„ Dziś pierwszy piątek miesiąca. Dzień ten będzie ważny w dziejach narodu naszego. O Jezu, przyspiesz dzieło intronizacji Twego Najświętszego Serca. Jezus będzie królował w Polsce przez Intronizację.”
Po wojnie w 1951 roku, w uroczystość Chrystusa Króla, Naród Polski, przygotowany ogólnopolskimi rekolekcjami/1948 do 1951/ poświęcił się uroczyście Sercu Jezusowemu.
Wraz z Intronizacją Serca Jezusa w narodzie rozwijało się nabożeństwo osobistego poświęcenia się poszczególnych osób Sercu Jezusowemu. Jeżeli intronizacja Serca Jezusa w narodzie miała sprowadzić na nią swój zbawienny owoc, to najpierw poszczególne jednostki powinny wprowadzić do swoich Serc Jezusa, by kierował drogami ich życia i nad nimi panował. Ludzie w różnych epokach historii pragnęli i pragną nadal zbudować nowy, lepszy świat. Ale im większe podejmują starania, tym bardziej dochodzą do przekonania, że świat nie może się zmienić, jeżeli nie zmienią się poszczególni ludzie. Aby świat się zmienił, odnowił, innym musi stać się przede wszystkim sam człowiek. Musi przemienić się w nowego, lepszego człowieka, zjednoczonego z Bogiem. Drogę do tego wskazał nam sam Chrystus, który stał się dla nas „ drogą, prawdą i życiem”. Nabożeństwo osobistego poświęcenia się Sercu Jezusowemu ma stanowić skuteczny środek do odrodzenia dusz i przemiany serc.
Praktyka tego nabożeństwa była już dawniej znana, ale została zaniedbana i zapomniana. Ożywienie i rozszerzenie w Polsce tej idei osobistego poświęcenia się Sercu Jezusowemu zawdzięczany Rozalii. W swoim życiu tego aktu osobistego poświęcenia się Sercu Jezusa dokonywała wielokrotnie w swoim życiu. /Będziemy o tym pisać osobno./ Coraz szersze kręgi w narodzie polskim praktyka tego nabożeństwa zatacza po roku 1945. Biskupi polscy w dniu 1 stycznia 1948 roku wydali osobny list pasterski, w którym gorąco je zalecają jako skuteczny środek odrodzenia religijnego i moralnego poszczególnych katolików, a tym samym całego narodu.http://nspj.jezuici.pl/list-pasterski-episkopatu-polski-o-osobistym-poswieceniu-sie-najswietszemu-sercu-jezusowemu-oraz-o-jego-intronizacji-w-rodzinach/
Na tablicy nagrobnej Rozalii widnieje napis:
„Śp.Rozalia Celakówna, pielęgniarka Szpitala św. Łazarza Apostołka osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu”
